Er komen regelmatig bi-culturele koppels bij mij. Zo ook Josien en Andreas. Zij is Nederlandse en hij is van Griekse afkomst. Ze hebben elkaar tijdens een vakantie leren kennen. Na elkaar nog een een aantal malen opgezocht te hebben, besloten ze echt voor elkaar te gaan. Dit was een besluit met grote consequenties. Hij gaf zijn baan op en kwam naar Nederland. Zij moest de kost gaan verdienen en ging meer werken. Hij had moeite met de taal onder de knie krijgen en kon geen baan vinden. Zij zou als (inmiddels) jonge moeder graag meer thuis bij haar kinderen willen zijn, maar dat ging dus niet. Daar kwam bij dat er grote verschillen in cultuur bleken te zijn. Voor Josien was het bijvoorbeeld geen probleem dat Andreas huisman was, zolang hij geen baan kon vinden. Hij kon hier echter zelf niet tevreden mee zijn en werd depressief. Andreas stuurde zonder overleg met Josien regelmatig geld naar zijn ouders. Volgens hem iets dat in Griekenland gebruikelijk is. En waarover de man niet met de vrouw hoeft te overleggen. Josien kon zich hier niet bij neerleggen. Ze voelde zich bedrogen en als een klein kind behandeld. Dit soort problemen zetten hun relatie onder druk.
Josien en Andreas kozen voor de liefde en liepen tegen allerlei (onvoorziene) problemen aan. Hun verhaal is natuurlijk niet te vergelijken met de verhalen van vluchtelingen die recent ons land binnenkomen. Tegelijkertijd zijn er mogelijk ook parallellen.
De recente vluchtelingenstroom heeft mij aan het denken gezet en niet alleen als therapeut, maar ook als burger. Ik maak me zorgen over hoe het gaat komen. We hebben mijns inziens niet alleen een plan A (crisisopvang) nodig, maar ook een plan B. Wordt daar voldoende over nagedacht? Over scholing voor de vluchtelingenkinderen bijvoorbeeld, over al dan niet betaalde arbeid voor de volwassenen, over toekomstige woonvoorzieningen en gezondheidszorg? Is er kennis over de verschillen in cultuur tussen de onze en die van hen? Zijn wij bereid daar rekening mee te houden of verwachten we dat zij zich aan ons zullen aanpassen? En is er tegelijkertijd ook begrip voor de zorgen en angsten van een groeiend aantal Nederlanders?
Wat zullen de huidige ontwikkelingen voor mij als hulpverlener betekenen…?